Ο καρκίνος του οισοφάγου όταν διαγνωσθεί πρώιμα μπορεί να έχει υψηλά ποσοστά πενταετούς επιβίωσης και η θεραπεία εκλογής σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η χειρουργική επέμβαση. Το 70% των ασθενών διαγιγνώσκονται σε προχωρημένα στάδια και το 60-70% των περιστατικών υποτροπιάζουν τοπικά.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα εάν με συμπληρωματική αγωγή, ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία, επιτυγχάνουμε υψηλότερα ποσοστά τοπικού ελέγχου της νόσου και κατ’ ακολουθία της συνολικής επιβίωσης. Σε απάντηση αυτού του ερωτήματος ήρθαν κατά περιόδους πολλές κλινικές έρευνες.
Σε μη χειρουργήσιμο καρκίνο του οισοφάγου η ταυτόχρονη ακτινοχημειοθεραπευτική αγωγή δίνει τη δυνατότητα τοπικού ελέγχου της νόσου – ή ακόμη καλύτερα – μετατροπή του σε ένα χειρουργήσιμο όγκο. Με τις σύγχρονες ακτινοθεραπευτικές τεχνικές η προσέγγισή της περιοχής είναι στοχευμένη, με χαμηλό ποσοστό επιπλοκών και βελτίωση των τοπικών συμπτωμάτων.
